رسیدگی به تخلفات ساختمانی واقع در حریم ومحدوده شهرها به شرح زیر :
١- ساخت وساز خلاف اصول شهرسازی
٢- ساخت وساز خلاف اصول فنی وبهداشتی
٣- ساخت وساز بدون پروانه ساخت
٤- ساخت و ساز بنای مازاد بر پروانه ساخت
٥- ساخت وساز مغایر با مندرجات پروانه ساخت
کمیسیون ماده 7 برای صدور پروانه ساختمانی بالای ۵۰۰ مترمربع در محدوده شهر نظر می دهد.
شهرداری ها موظفند برای صدور پروانه ساختمانی در عرصه های با مساحت بیش از ۵۰۰ مترمربع که در محدوده شهر واقع هستند، نظر کمیسیون ماده ٧ را اخذ کرده و مطابق آن عمل کند.
همچنین بر اساس قانون، هرکس درختان موضوع ماده یک قانون گسترش فضای سبز را عالماً و عامداً و برخلاف قانون مذکور قطع یا موجبات از بین رفتن آنها را فراهم آورد، علاوه بر جبران خسارات وارده، حسب مورد به جزای نقدی و حبس تعزیری از شش ماه تا سه سال محکوم خواهد شد.
کمیسیون ماده 7 مرجعی است که درباره قطع یا جا بجایی درختانی که در پروژه های عمرانی، معارض شناخته می شوند تصمیم گیری می کند و هیچ فرد و ارگانی حق ندارد به صورت سلیقه ای در این خصوص اقدام کند.
بید مجنون، زیر بال خود، پناهم داده بود،،
در حریم خلوتی جان بخش، راهم داده بود،،
تکیه بر بال نسیم و چنگ در گیسوی بید،،
مسندی والاتر از ایوانِ شاهم داده بود،،
شاه بودم، بر سر آن تخت، شاهِ وقتِ خویش،،
یک چمن گل، تا افق، جای سپاهم داده بود،،
چتر گردون، سجده ها بر سایبانم برده بود،،
عطر پیچک، بوسه ها بر پیشگاهم داده بود،،
آسمان، دریای آبی،
ابرها، قوهای مست...
شوق ِ یک دریا تماشا بر نگاهم داده بود...
آه! ای آرامش جاوید! کی آیی به دست؟
آسمان، یک لحظه، حالی دلبخواهم داده بود
فریدون مشیری
جهت وصل کردن یک یا چند قطعه در ساختمان‌های فولادی نیاز به یک قطعه رابطی است. تا دو قطعه بتوانند توسط جوش به هم متصل شوند که این قطعه رابط همان انواع اتصالات است. انواع اتصالات در ساختمان‌های فلزی به شرح زیر است.
اعضای مختلف یک سازه‌ی فولادی متشکل از اعضای فشاری، کششی و خمشی به یکدیگر و به خودشان با روش‌های مختلف انجام میشود که شامل اتصال تیر به ستون، اتصال مهاربند به قاب، اتصال پای ستون و وصله‌ها است.
مجموعه به هم پیوسته اعضای یک سازه را معمولاً قاب (Frame) می‌نامند. اصولاً در ساختمان‌های فولادی نحوه اتصال و رفتار قطعات نسبت به یکدیگر در تکیه گاه (محل تقاطع اعضا) در محاسبات حائز اهمیت است. بدون در نظر گرفتن چگونگی رفتار قطعات نسبت به هم، تعیین مشخصات مقاطع ستون‌ها و شاهتیرها میسر نیست. اتصالات در تکیه گاه ساختمان‌های فولادی که برای به هم پیوستن اعضای سازه به کار می‌رود، عموماً به سه دسته‌ی کلی تقسیم می‌شوند.
در این نوع اتصال تیر می‌تواند آزاد باشد و به راحتی دوران زاویه‌ای به خود بگیرد. بنابر این در این تکیه گاه لنگر گیرداری وجود ندارد. به عبارتی تکیه گاه، لنگری را منتقل نمی‌کند. اتصال با جفت نبشی جان، اتصال با نبشی نشیمن و اتصالات با نشیمن تقویت شده از این گروه هستند که آنها را اتصالات برشی نیز می‌نامند.
اتصال ساده‌ی برشی به کمک نبشی جان، برای اتصال تیرچه به شاهتیر یا تیر به ستون به کار می‌رود. در این نوع اتصال، نبشی باید تا سر حد امکان انعطاف پذیر در نظر گرفته شود. در این اتصال ساده‌ی تیر به تیر دو عدد نبشی را در یک سر تیر به جان آن جوش می‌دهند و در سمت دیگر با خال جوش به ستون یا شاهتیر متصل می‌کنند. جوش بین نبشی و ستون یا شاهتیر را بعد از این که اتصال تنظیم شد، بر روی کار انجام می‌دهند. وقتی که از نبشی جان برای اتصال تیر به ستون استفاده میشود، فاصله‌ای در حدود ۲۰ میلی متر بین تیر و ستون در نظر گرفته میشود تا نصب تیر ساده باشد. وقتی که اتصال تیرچه به شاهتیر به نحوی انجام می‌گیرد که بال‌های فوقانی هر دو در یک تراز واقع میگردد، باید قسمتی از بال تیرچه را زبانه کرد.
مانند اتصال ساده با نبشی جان، از اتصال با نبشی نشیمن تنها برای انتقال واکنش تکیه گاهی قائم استفاده میشود. بنابراین اتصال نباید در انتهای تیر، گیرداری قابل توجهی ایجاد کند. به این دلیل است که نبشی نشیمن و نبشی بالایی باید نسبتاً قابل انعطاف باشند. در این نوع اتصال، تیر بر روی یک نشیمن که هیچ گونه تقویتی در آن صورت نگرفته است، قرار می‌گیرد. ابتدا در کارخانه یا درکارگاه نبشی نشیمن عمل نصب و تنظیم تیر را آسان می‌کند. این نوع نبشی معمولاً در ارتفاع لازم به ستون جوش داده میشود و بعد از نصب ستون، تیر را روی آن سوار نموده و به آن جوش می‌دهند. در این اتصال، نبشی کمکی دیگری در بالای تیر نصب و جوش میشود که در باربری قائم مشارکت ندارد و تنها برای ثابت نگه داشتن تیر در محل خود و تأمین تکیه گاه عرضی و جلوگیری از غلتیدن آن به کار می‌رود.
سعی میشود اتصال با نبشی نشیمن تا حد امکان انعطاف پذیر باشد تا از آزادی دورانی تیر در تکیه‌گاه جلوگیری نشود و در حقیقت بصورت اتصالی ساده و مفصلی عمل نماید و تکیه گاه عرض نشیمن نباید از ۷/۵ سانتی متر کمتر باشد. طبق ضوابط طراحی، عرض لنگری را تحمل نکند. معمولاً استاندارد ۱۰ سانتی متر برای نشیمن انتخاب میشود. برای این منظور نبشی فوقانی را با ابعاد ظریف انتخاب کرده و فقط دو لبه‌ی انتهایی بال‌های آنرا (در امتداد عرض بال تیر) جوش می‌دهند.
وقتی که عکس العمل قائم در محل تکیه‌گاه زیادتر از حد تحمل نشیمن‌های ساده شود، می‌توان از نبشی با ورق تقویت شده استفاده کرد. ضخامت صفحه‌ی نشیمن‌گاه در حدود ضخامت بال تیر انتخاب میشود و از صفحات تقویت کننده (محکم کننده) زیر نشیمن به صورت مستطیلی یا مثلثی که لچکی نامیده میشود، استفاده میگردد.
وقتی که صفحات سخت کننده در زیر یک نشیمن طاقچه‌ای به صورت مثلثی برش داده میشود، صفحه به صورتی متفاوت با حالتی که لبه‌ی آزاد موازی جهت بار وارده است، عمل می‌نماید. این تفاوت خصوصاً در ناحیه‌ای که بیشترین تنش‌ها رخ می‌دهند به وجود می‌آید. در حالت کلی، برش ورق به صورت مثلثی باعث ایجاد اتصالی سختتر از حالت ورق مستطیلی، میشود.
با این که این اتصال برای نیمرخ‌های تک هم قابل استفاده است، ولی نیمرخ‌های زوج به دلیل عکس العمل‌های تکیه گاهی با‌لاتر، نیاز بیشتری به تکیه گاههای تقویت شده دارند. لازم به ذکر است جهت جوش دادن ورق سخت کننده در داخل نبشی تکیه گاه نکات زیر باید رعایت شود.
اتصال خورجینی در گذشته متداولترین شکل اتصال در ساختمان‌های اسکلت فلزی در ایران بود. نحوه‌ی اجرای اتصال خورجینی بدین طریق است که تیرهای باربر از طرفین ستون‌ها به طور یک سره عبور داده می‌شوند و روی نبشی‌هایی که در طرفین ستون نصب شده‌اند، قرار می‌گیرند. معمولاً در بالای هر تیر یک نبشی قرار می‌دهند، لذا اتصال خورجینی تامین کننده‌ی نشیمن برای عبور یک جفت تیر سرتاسری از طرفین ستون است.
کاربرد گسترده‌ی این اتصال در ایران به علت سادگی اجرا، کاهش هزینه، کم کردن نیمرخ بال پهن و قابلیت استفاده از شماره‌های بالای نیمرخ IPE بوده است. یکی از اجزای کلیدی در اتصال خورجینی، نبشی‌های بالا و پایین اتصال است. تیرهای اصلی قاب‌ها که به صورت یک سره از کنار ستون‌ها عبور کرده‌اند، روی نبشی‌های نشیمن سوار می‌شوند و معمولاً از یک نبشی اتصال کوچک نیز برای اتصال بال فوقانی تیر به ستون استفاده میشود که مقداری گیرداری در اتصال به وجود می‌آورد. نبشی تحتانی با عرض پهن تر از پهنای بال تیر I شکلی که بر روی آن قرار می‌گیرد، انتخاب میشود و این عمل به خاطر فراهم نمودن سطحی است که بتوان تیر را به نبشی جوش داد. وقتی که ستون‌ها به صورت خوابیده بر روی زمین آماده‌سازی می‌شوند، نبشی‌های تحتانی در محل‌های خود جوش جوشکاری نبشی نشیمن روی زمین می‌شوند و پس از نصب ستون‌ها و قرار دادن تیرها بر روی نبشی‌های تحتانی، بال تیر به نبشی تحتانی به صورت افقی جوش شده و سپس نبشی فوقانی نصب و به بال فوقانی تیر جوش میشود. قاب با اتصال خورجینی فقط برای تحمل بارهای قائم طراحی می‌شوند. این اتصال در مقابل بارهای جانبی عملکرد خوبی ندارد و تنها برای تحمل بارهای قائم مناسب است. بارهای جانبی را باید سیستم‌های دیگری از جمله مهاربندها تحمل کنند.
یکی دیگر از مشکلات اتصال خورجینی هنگامی بروز می‌کند که تیرها در دو طرف، دهانه‌های نامساوی را پوشش دهند. در این صورت دهانه‌های نامساوی عکس العمل‌های نامساوی را در برابر بارهای وارده نشان خواهند داد و افزایش لنگرها را موجب می‌شوند. عدم اتصال تیرهای موازی به هم و نامساوی بودن دهانه‌ی طرفین، باعث میشود که نتوانند با هم کار کنند.
در تکیه گاه کاملاً گیردار، دوران زاویه‌ای (چرخشی) بین تیر و ستون انجام نمی‌گیرد، در این نوع اتصال تکیه گاهی، تامین درصد گیرداری در حدود ۹۰ درصد یا بیشتر برای جلوگیری از تغییر زاویه ضرورت دارد. مقصود طراح در هنگام استفاده از اتصال صلب تیر به ستون این است که اتصال قادر به انتقال کامل لنگر باشد و هیچ گونه چرخش نسبی بین اعضای وارد به اتصال به وجود نیاید. تنوع اتصالات صلب تیر به ستون آنقدر زیاد است که مشکل بتوان لیست کاملی از آنها تهیه نمود، لیکن اتصاالت رایج نشان داده شده، امروزه به نحو گسترده‌تری مورد استفاده قرار می‌گیرند. قسمتی از جوش اغلب این اتصالات در کارخانه یا در روی زمین انجام میشود و مابقی آن پس ازنصب توسط جوش در محل و یا پیچ‌های پرمقاومت تکمیل میشود.
بال فوقانی و تحتانی به طور مستقیم و بدون هیچ واسطه‌ای با جوش شیاری با نفوذ کامل به ستون جوش شده است. اجرای این جزییات در پای کار مشکل است، زیرا طول تیر باید دقیقاً به اندازه‌ی فاصله‌ی آزاد دو ستون بریده شود که این عمل به راحتی امکان پذیر نیست.
برای هر دو بال تحتانی و فوقانی به ترتیب از ورق‌های زیرسری و روسری استفاده شده است. ورق زیرسری در کارگاه برروی زمین به ستون جوش شده و ورق روسری پس از نصب تیر روی آن مونتاژ و جوش میشود.
نوعی از اتصال صلب با استفاده از ورق اتصال فلنجی در انتهای تیر نشان داده شده است. روش اتصال تیرها به هم با استفاده از پیچ‌های پرمقاومت و بصورت اصطکاکی است.
در اتصال صلب تیر به ستون، تیرها ممکن است از دو طرف به هر دو بال ستون بطور مستقیم متصل شده باشند و یا با استفاده از ورق‌های زیرسری و روسری به بال ستون متصل شوند. همچنین ممکن است همانند، تیرها از یک یا دو طرف به جان ستون به طور صلب متصل شده باشند. اگر در یک سیستم قاب صلب، تیرها فقط در یک راستا به دو بال و یا جان ستون متصل شده باشند سیستم را، قاب صلب صفحهای می نامند. سیستم قاب صلبی که شامل اتصا‌لاتی باشد که در آن تیرها در دو راستای متعامد به بال و جان ستون متصل شده باشند (البته ممکن است که فقط بر یک طرف جان و بال متصل شده باشند) به نام قاب صلب فضایی خوانده میشود.
اتصا‌لاتی را که مقداری گیرداری در تکیه گاه به وجود می‌آورند و در نتیجه باید برش و لنگر را توأمان تحمل کنند، اتصاالت نیم گیردار می‌نامند. در این حالت، بین تیر و ستون دورانی صورت می‌گیرد که مقدار آن کمتر از اتصال مفصلی است. در عین حال، مقداری لنگر گیرداری در تگیه گاه تولید می‌کند و گیرداری آن بسته به وضعیت اتصالات، بار و دهانه‌ی تیر ممکن است بین ۲۰ تا ۹۰ درصد باشد.
در سیستم اسکلت فلزی، پیش آمدگی (کنسول)، به دو شیوه اجرا میشود. یکی پیش آمدگی ممتد که تیرها از ستون عبور می‌کنند (به صورت تک یا دوبل) و کنسول لازم به دست می‌آید. دیگر اینکه کنسول به صورت غیرممتد باشد. اتصالات باید متناسب با طول کنسول، مقدار بار وارده و نحوه گیرداری آن به ستون طراحی شود. چون کنسول در محل تکیه گاه لنگر منفی دارد، باید اتصال آن به ستون همانند اتصال صلب تیر به ستون اجرا شود. کلیه‌ی ابعاد و اندازه‌ی اتصالات و تقویت کننده‌ها بر اساس محاسبات انتخاب می‌شوند.
در صورت استفاده از اتصال مفصلی و یا در مواقعی که طول کنسول از حد معینی تجاوز کند و یا مقدار بار وارده به آن به اندازه‌ای باشد که نبشی‌ها یا ورق اتصال جواب گو نباشند، می‌توان از دستک استفاده کرد. با توجه به نقشه‌ی معماری می توان این دستک را در پایین یا بالای تیر در نظر گرفت و اتصال صحیح و اصولی را اجرا کرد.
معمول‌ترین مهاربندها در اسکلت‌های فولادی مهاربندهای ضربدری است. اتصال مهاربندها در گوشه‌ها به قاب فولادی، با یک صفحه (ورق فولادی) انجام می‌گیرد. نحوه ساخت و نصب به این گونه است که با پروفیل‌های مورد نظر، اعضای مورب به را بر روی سطح صاف نظیر کف کارگاه یا زمین معمولاً وسیله ورق فلزی مربع مستطیل که در ناحیه وسط جوش میشود، تهیه می‌کنند. اعضای مورب به وسیله با‌لابر یا جرثقیل یا کشیدن توسط طناب، در محل اتصال قرار می‌گیرند و در محل خود، در روی ورق فلزی که به ستون و تیر وصل است، جوش میشود.
برای جوش دادن ورق‌های مهاربند به بال تیر یا بال ستون، باید جهت جوشکاری از سمت گیرداری بیشتر به سمت آزادی بیشتر انجام شود. بهتر است ورق‌های مهاربندی در مرحلهی ساخت ستون‌ها روی ستون و در محل مناسب مطابق نقشه، نصب شوند و در روی زمین در وضعیت افقی جوشکاری شود. خروج از مرکزیت و ناگونیا بودن ورق‌های مهاربندی در زمان نصب باعث بوجود آمدن مشکلات فراوانی میشود. در مهاربندهای جفت، باید در فواصل حدوداً یک متری از یک سری تسمه‌های فولادی به ضخامت ورق‌های مهاربندی جهت ثابت نگه داشتن آنها استفاده شود. در جوش اتصال عضو مهاربندی به ورق مهاربندی باید حدود ۲ سانتی متر از انتهای دو جوش سمت لبه‌ی بیرونی ورق مهاربندی جوشکاری نشود.
در طراحی اتصال پای ستون دو شرط اصلی زیر باید تأمین شود.
جزئیات اتصال ستون فلزی به شالوده بتنی، به نیروی موجود در پای ستون بستگی دارد. در ستون با انتهای مفصلی فقط نیروی فشاری و برشی از ستون به شالوده منتقل می‌شوند. اگر لنگر خمشی را به شالوده منتقل نمایید، در آن صورت، نیاز به طرح اتصال مناسب برای این کار خواهید داشت که اتصال گیردار خوانده میشود.
در اتصال مفصلی پای ستون، فقط نیروی محوری و نیروی برشی از ستون به ورق پای ستون منتقل میشود. در اتصال گیردار پای ستون علاوه بر نیروهای محوری و برشی، لنگر خمشی نیز به ورق پای ستون انتقال می‌یابد.
جدا شدگی دو بال نبشی نشیمن تیر به ستون، نشان دهنده‌ی ضعف مقاومت کششی نبشی در مقابل نیروی ناشی از زلزله بوده است. زیرا اندازه‌ی نبشی و مقدار جوش آن به اندازه کافی نبوده است.
انتهای ستون که با ورق کف ستون در تماس است، باید به صورت گونیا بریده شده و سنگ زده شود تا در تماس کامل با ورق کف ستون قرار بگیرد. در چنین حالتی، اکثر نیروی محوری توسط فشار تماسی منتقل میشود و نبشی‌ها و یا جوش فقط عمل نگهداری و انتقال نیروی برشی را برعهده می‌گیرند. در صورتی که انتهای ستون سنگ زده نشود، جوش و نبشی‌های اتصال باید بتوانند صد در صد نیروی محوری را انتقال دهند.
معمولاً بادبندها توسط یک صفحه فلزی که از قبل در محل تقاطع تیر به ستون جوش داده شده به ستون‌ها و تیرها متصل می‌شوند. این صفحات که تحت فشار و کشش هستند باید برای هر دو عامل طرح شوند. بادبند‌هایی که روی این صفحات قرار می‌گیرند باید به طور کامل جوش داده شوند.
بعضی وقت‌ها در وسط نیز صفحه می‌گذارند. چون بادبندها نمی‌توانند از روی هم عبور کنند در وسط قطع می‌شوند وبه صفحه وسط کاملاً جوشش داده می‌شوند و ادامه می‌‌یابند. بادبند‌های این ساختمان ناودانی تک و دبل بوده و به وسیله صفحات تقویت، به تیر و ستون‌ها متصل شده‌اند.
برای تولید ستون دوبل یا تیر دوبل لازم است که دو تیرآهن را به هم توسط بست یا پلیت متصل کرد و نیز برای طویل کردن ستون‌ها نیز باید بین تیرآهن‌ها اتصال وجود داشته باشد، چون طول شاخه‌های تیرآهن ۱۲۲ متر است.
اتصالات پای ستون نیز مانند سایر اتصالات هم صلب و هم مفصلی دارند. در اتصال صلب از سخت کننده استفاده میشود و در اتصال مفصلی از نبشی‌ها و لچکی‌ها استفاده میشود. اتصال صلب را در جهتی می‌گذارند که ممان دارند و اتصال مفصلی را نیز در جهتی می‌گذارند که ممان ندارند. جوش اتصال پای ستون نیز باید شرایط دو اتصال صلب و مفصلی را تامین کند.
کاش ای تنها امید زندگی
شاید هنگام صحبت بر سر پایان نامه دورۀ کارشناسی ارشد یا تِز دورۀ دکتری در مورد اصطلاح « مرز دانش » مطالبی از اساتید یا سایر دانشجویان شنیده باشید و این سؤال برای شما مطرح شده باشد که مرز دانش چیست و چه مختصاتی دارد؟ چگونه می‌توان تحقیقی ارائه داد که بر مرز یا لبۀ دانش حرکت نماید؟ در این مقاله قصد داریم تا به این اصطلاح بپردازیم:
مرز، حد بین دانش و جهل بشر است. همانطور که می‌دانید دایرۀ مجهولات و جهل بشر بسیار بیشتر از دایرۀ دانایی او است. برای اینکه بین دانایی، علم یا دانش بشر با جهل او تفاوتی قائل شویم، نیازمند ارائۀ تعریفی از «دانش» هستیم. اگر به طور خلاصه دانش را مترادف با حقیقتِ محض بدانیم، این سؤال مطرح میشود که آیا بشر به راستی، به همۀ مختصات حقایق اشیاء و عالم هستی آگاهی دارد؟ چون نیک بنگریم در می‌یابیم بسیاری از یافته‌های بشر که به نامِ دانش شناسانده می‌شوند، بعد از مدتی، در گذر زمان مورد انکار قرار گرفته و یا به تمامی باطل شده یا بخشی از آن اصلاح میشود. بنابراین آنچه بشر مدعی دانستن آن است، بسیار غیر قابل اتکا و نامعتبر است و هنوز تا سر منزل مقصود که همانا آگاهی از تمامی مختصات هستی باشد، راه بسیار دارد. اعتراف و اذعان دانشمندان برجسته و شهیر گیتی، خود گواهی بر این مدعاست. به عنوان مثال: مضمون این سخنان را از بسیاری از بزرگان و قله‌های تاریخ بشری شنیده‌ام که: تا بدانجا رسید دانش من / که بدانم همی که نادانم.
حال که کاوشگران در سودایِ کشف حقایق عالم می‌باشند، چگونه می‌توان به مرز دانایی و نادانیِ یافته‌هایِ محققان پی برد؟ باید گفت برای این منظور چاره‌ای جز توسل به عنصرِ « زمان » نداریم، چرا که همواره به منظور ارائۀ «سخن تازه» محققانِ جدید به دنبال تکمیل یافته‌های گذشته بوده و زمان جدید، حرف‌های نویی را در بر دارد. بنابراین برای اینکه بدانیم آیا محققان به یک موضوع خاص پرداخته‌اند یا خیر؟ به آخرین یا جدیدترین دستاورهای پیرامون آن موضوع رجوع نموده و تحقیق و جمع‌آوری و مقایسۀ بین تحقیقات گذشته تا زمان فعلی را تا هنگامی که به موضوع مسلط شویم ادامه می‌دهیم. علامت و نشان این رسیدگی و تسط به موضوع، می‌تواند توانایی ارائۀ مقاله در آن موضوع باشد. به بیان دیگر حال که به صورت کامل به سوابق موضوع آشنا شده‌ایم آیا می‌توانیم مقاله‌ای دربارۀ جمع‌بندی و تجزیه و تحلیل موضوعِ مورد نظر ارائه دهیم یا خیر؟
محققان به تحقیق در بررسی سوابقِ یک موضوع خاص؛ بررسی « ادبیات » آن موضوع می‌گویند. بنابراین هرکجا با اصطلاح ادبیات موضوع مواجه شدیم، آن را مترادف با بررسی سوابق پیرامون آن موضوع می‌دانیم. در دهه‌های گذشته پژوهشگران برای دستیابی به سوابق موضوعات تحقیق، رنج‌های بسیاری را تحمل می‌نمودند تا به سوابق فیزیکی ارجاعات آن موضوع دست یابند، اما اکنون به مدد فناوری اطلاعات و دنیای وب، دستیابی به حجم زیادی از اطلاعات در کوتاهترین زمان ممکن میسر شده است. به همین منظور«ساینسیکا» در راستای هموار نمودن مسیر محققان، مجموعۀ بزرگی از مقالات و کتاب‌های علمی را با استفاده از آخرین امکانات وب و فناوری اطلاعات تهیه و در دسترس همگان قرار داده است تا دانشجویان و پژوهشگران، به آسانی مرزهای دانش را درنوردیده و به مکشوفات حقایق عالم هستی بیفزایند.
