بید مجنون

بید مجنون، زیر بال خود، پناهم داده بود،،

در حریم خلوتی جان بخش، راهم داده بود،،

تکیه بر بال نسیم و چنگ در گیسوی بید،،

مسندی والاتر از ایوانِ  شاهم داده بود،،

شاه بودم، بر سر آن تخت، شاهِ وقتِ خویش،،

یک چمن گل، تا افق، جای سپاهم داده بود،،

چتر گردون، سجده ها بر سایبانم برده بود،،

عطر پیچک، بوسه ها بر پیشگاهم داده بود،،

آسمان، دریای آبی،

                                ابرها، قوهای مست...

شوق ِ یک دریا تماشا بر نگاهم داده بود...

آه! ای آرامش جاوید! کی آیی به دست؟

آسمان، یک لحظه، حالی دلبخواهم داده بود

فریدون مشیری

تنها امید زندگی

کاش ای تنها امید زندگی

میتوانستم فراموشت کنم

یا شبی چون آتش سوزان دل

در مزار سینه خاموشت کنم

کاش چون خواب گران از دیده ام

نیمه شب ها یاد رویت می گریخت

مرغ دل افسرده حال و بسته پر

از دیار آرزویت می گریخت

کاش احساس نیاز دیدنت

از وجودم چون وجودت دور بود

در دلم آتش نمیزد آن نگاه

کاش آن شب چشم هایم کور بود

کاش از باغ خوش رویای تو

دختر اندیشه ام پَر میگرفت

فارغ از اندیشه ی هجران و وصل

زندگی بی عشقت از سر میگرفت

کاش آن شب در گلستان خیال

ای گل وحشی نمیچیدن تو را

تا نسوزم در خزان آرزو

کاشکی هرگز نمیدیدم تورا..

کاشکی هرگز نمیدیدم تورا..

 

علیرضا شجاع پور